رازیانه (Foeniculum vulgare Mill.) که از نظر گیاه‌شناسی در خانواده چتریان (Apiaceae) قرار می‌گیرد، یک گیاه چند ساله و معطر است که اغلب به عنوان ادویه و گیاه دارویی سنتی استفاده می‌شود (Rather et al., 2016).
اگرچه بومی مدیترانه و جنوب اروپا است، اما به طور گسترده در بسیاری از نقاط جهان طبیعی شده است.
در مزارع و همچنین در مناطق متروکه رشد می کند.
رازیانه نیز در صربستان و بیشتر در ویوودینا کشت می شود.
دو نوع مهم تجاری عبارتند از رازیانه شیرین (F. vulgare var. dulce) و رازیانه تلخ (F. vulgare var. vulgare) (He and Huang, 2011).
در نقاط مختلف جهان به ویژه در هند و ایران، علاوه بر استفاده به عنوان ادویه (به دلیل بوی متمایز و مطبوعش)، به دلیل رنگ های تند برگ و گل (آگاروال) برای رنگ آمیزی پارچه ها و فرمولاسیون های آرایشی و بهداشتی استفاده می شود. و همکاران، 2008).
در طب عامیانه، از آن به عنوان یک کهکشان (Agarwal et al., 2008) و برای درمان بیماری های مختلف مانند نفخ، درد شکم، ورم معده، درد معده، زخم، اسهال، استفراغ، قولنج نوزادی، تب، سرماخوردگی، استفاده می شود.
بی خوابی، ورم ملتحمه، آرتریت، قولنج کلیوی، بیماری کبد و انواع سرطان (پرادان و همکاران، 2008؛ راتر و همکاران، 2016).
میوه رازیانه دارای خواص اسپاسمولتیک (خالیقی و همکاران، 1988)، ادرارآور (بیوکس و همکاران، 1997)، ضد التهاب، ضد درد (چوی و هوانگ، 2004)، ضد میکروبی، ضد قارچی و آنتی اکسیدانی است (شحات و همکاران، 2011).
رازیانه حاوی اسانس (حدود 3٪)، اسیدهای چرب (حدود 20٪، اسید پتروسلینیک)، فنیل پروپان ها، مونوترپن ها، سسکوی ترپن ها، کومارین ها، تری ترپن ها، تانن ها، فلاونوئیدها (کوئرستین، کوئرستین-آرابینوزید، روتین و ایزوکو) است.
گلیکوزیدهای قلبی، ساپونین ها و غیره رایج ترین ترکیب موجود در اسانس رازیانه ترانس آنتول است.
اسانس میوه رازیانه تلخ حاوی آلفا پینن و فنچون بیشتر است، اما ترانس آنتول و استراگول کمتری نسبت به اسانس رازیانه شیرین دارد (ساینی و همکاران، 2014).
اسانس رازیانه دارای تنوع ترکیب شیمیایی قابل توجهی است که می تواند ناشی از عوامل متعددی مانند نوع ماده گیاهی استفاده شده، مرحله رشد گیاه، مکان، ویژگی های ژنتیکی، آب و هوا و همچنین تکنیک تقطیر با آب، هیدرومدول و غیره باشد (Aprotosoaie et al. .، 2010؛ استانکوویچ و همکاران، 2005).
بدون دیدگاه